Ξέρεις... έρχονται οι πιο κρύες μέρες. Και είσαι εδώ, μέσα στις φθινοπωρινές μυρωδιές, με έναν ζεστό καφέ ένα Κυριακάτικο πρωινό.

Έναν μικρό ήλιο να κοιτάς από το παράθυρο της κουζίνας, και στους ώμους σου ριγμένο εκείνο το πλεκτό κιμονό που φόρεσες το προηγούμενο βράδυ.

Δεν έχει σημασία τι φοράς από μέσα του. Σημασία έχει πώς νιώθεις. Και σημασία έχει να νιώθεις όμορφα — τόσο όμορφη λέξη.

Πιες τον καφέ σου αργά. Aκούμπησε το χέρι σου στο ζεστό ύφασμα και άγγιξε το πρόσωπό σου.

Μεταφέρεις παντού όλη την ενέργεια. Βλέπεις; Όμορφα.

Πάρε μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια σου. Για δύο δευτερόλεπτα, νιώσε ευγνωμοσύνη. Μείνε στη στιγμή

Θυμάσαι το προηγούμενο βράδυ;

Μοναδικά. Και τώρα είναι…

Το ίδιο πλεκτό, η ίδια αίσθηση.

Ένα όλο στο όλο του. Χωρίς μεγάλα φώτα.

Εσύ, αυτό που φοράς, και η στιγμή σου.

Θυμάμαι εκείνη την ανατολή σε εκείνο το νησί που με μάγεψε.

Πόσες φορές έχεις τη δυνατότητα στη ζωή σου να δεις έναν τόσο όμορφο ηλιο;

Με έχεις πάρει μαζί σου για να με ακουμπήσεις στους ώμους σου, καθώς έφτιαχνες τον ελληνικό καφέ στο γκαζακι, μόλις βγήκες από την σκηνή. Είχαμε κοιμηθεί ακόμα ένα βράδυ στην παραλία.

Η απόλυτη ησυχία και εγώ εκεί να αγκαλιάζω με όλη μου την τρυφερότητα. Ξέρεις, δεν είμαι σαν όλα τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν εκεί έξω. Έχω βρει τον τρόπο να σου δίνω κάτι πολύτιμο.

Την όμορφη ανάμνηση που δημιουργούμε μαζί.

Χρώματα του ήλιου που αχνοφαινόταν, ταιριαστά με μένα, με αυτό το χρώμα της ζεστασιάς και της ελπίδας. Και εσύ εκεί να με φοράς με μια ενέργεια που ήξερες ότι θα σε συντροφεύει τον χειμώνα που ερχόταν.

Έτσι, κάθε φορά που θα με βλέπεις στην ντουλάπα σου, θα μοιραζόμαστε την ανάμνηση και θα έχουμε την δική μας πλέον ιστορία. Το Κιμονό, το κορίτσι και εκείνη η ανατολή στο πιο όμορφο νησί του κόσμου…